Tempels, Tegenstellingen en Tata-Stalen Magen

Namasté!

Ik leef nog steeds! Mijn poep is weliswaar wat vloeibaar en ik moet toch nog echt wat meer mijn R aanzetten om te blenden met de ambassade-mensen, maar alles doet het nog (behalve mijn linkerbil, die heeft spierpijn) en ik heb heel wat te vertellen (misschien doen we deze post in twee stapjes). So here we go, pak een stoel erbij en postioneer je in de meest oncomfortabele yoga-positie, want Lassikia heeft toch weer wat uitgespookt.

Het is nu min of meer een maand geleden dat ik het kleine en, in vergelijking met India, uiterst dunbevolkte Nederland verliet en besloot mezelf te zoeken tussen de tempels in India. De zoektocht gaat niet zonder slag en stoot, want leven in India gaat niet zonder slag of stoot (of ), dus we gaan nog even verder (vier maandjes, om precies te zijn). Ik kwam aan op zondagochtend na twee opvallend soepele vluchten. Moe en bepakt met 30 kilo aan India-unproof-kleding, te veel schoenen, te weinig sokken en een opvallende hoeveelheid hagelslag, werd ik opgehaald door Louise, mijn stagebegeleidster. Zelf woont zij pas sinds augustus in Delhi dus voor haar is alles ook nog nieuw. Tijdens de rit naar huis ervaarde ik meteen een beetje India – heel veel auto’s met een interessante manier van rijden over wegen die de Belgische wegen doen lijken op hemelse paadjes. Officieel rijden ze hier links, onofficieel met z’n vijven naast elkaar op een tweebaansweg. Blijkbaar zijn er regels, maar in India moet je al toeterend en bijna-crashend je plekje verdienen in de massa van de auto-anarchie.

Aangekomen bij mijn stulpje – let’s not talk about that – liet Louise een beetje Delhi zien. Meteen mijn eerste indiaase eten gegeten (zowel noord als zuid) en vroeg naar bed, want 8 uurtjes tegen een fransman aan liggen in een vliegtuig is toch helaas niet voldoende om de Sas-mobiel te laten lopen. De volgende dag ging vroeg de wekker en begon het ontdekken van Delhi! Ik ben naar een moskee hier geweest en dat was mooi, maar de echte attractie waren wij natuurlijk. Soms vragen mensen het keurig, maar vaak is die rare selfie-positie van Indiërs bedoeld om ook een Nederlander mee te pakken. Wat ze met die foto’s willen doen is trouwens volstrekt onduidelijk, maar ik geloof dat ik inmiddels in een school hier een heuse celeb ben.

De volgende dag ging de wekker ook lekker vroeg want ja, Saskindia is een ambtenaar nu. Hoewel ik mijn best doe om deze rol naturel te spelen, was mijn ambitieuze “ik begin om kwart over acht”/Streberige Stagiaire-act een … We kregen een rondleiding en daarmee een goed beeld van de cultuurverschillen op het werk. Op de ambassade werken ongeveer 70 mensen, waarvan 30 tuinman is, De overigen zijn verdeeld op consulair, politiek en, waar het grote geld binnen wordt geharkt door yours truly, economie. De tuinmannen zijn over het algemeen man en lokale staff, maar op de andere afdelingen is het redelijk 50/50. Indier/Nederlander, want qua gender hebben de vrouwen het goed voor elkaar – op Economie hebben we maar 1 man. Dit zorgt er voor dat je je ogen uitkijkt, want waar Nederlanders over het algemeen en India de mannelijke bevolking nogal saai en Haags door het leven gaat op de ambassade, gaan de meeste Indiase vrouwen all out met hun kleding. Oranje met roze? Topcombi! Grote oorbellen en een prachtig vlechtkapsel? Helemaal mooi! Cultuurverschillen zie je echter ook in de manier van werken. Waar wij hippe, jonge Nederlanders het flexwerken helemaal hebben omarmd (of in ieder geval, dat probeert de Rijksoverheid), gaat een Indiase collega die al 18 jaar aan het mooiste bureau werkt echt niet ruimte maken voor een Flexkia. Resultaat: Iedereen zit waar zij of zij hoort te zitten en eigenlijk zijn we er allemaal wel tevreden mee. Sorry Rijksoverheid.

Werk is overigens spannend en intens. Wat nou, ambtenaren zijn lui. Nou ja, de dagelijkse lichaamsbeweging van mijn collega’s bestaat grotendeels uit van en naar het koffieapparaat lopen, maar als je zit, zit je niet stil :). . Ik werk dus voor Economie, wat in India meer dan alleen handel is. Startups, innovatie, water, landbouw, communicatie, energie, gezondheid, alles hoort er bij en ik zit met mijn neus er boven op (de rapporten, ik bouw nog niet zelf zonnepanelen). Ik ben nog aan het leren, maar het gaat steeds makkelijker en ik heb al “eigen” projectjes.
MAAR, werk is niet wat we willen horen (of ik over wil schrijven, ik besteed al 40 uur van mijn wekelijkse schermtijd aan werk). India is leuk, maar wel als je gaat reizen. En manmanman, ik heb niet stilgezeten (dit kon niet, in verband met de gaten in de wegen). Ik ben niet de grootste fan van Delhi – 16 miljoen mensen op een heel klein stukje India die allemaal iets van je willen (geld, seks, foto, een combinatie van alle drie). Dus wat doe je dan als je na een week ploeteren eindelijk je kokerrok uit kunt doen? Je maakt een nachtelijk taxi-ritje! Bijvoorbeeld naar Agra! Vroeg in de morgen op zaterdag stond Sasj voor de Tasj. Vroeg, omdat de Tasj met zonsopkomst het mooist sch(r)ijnt te zijn. Helaas miste Nederland Sasj te veel en trakteerde hij Mahalders op iets herkenbaars: regen! Dit mocht de pret niet drukken, want de Tasj is zelfs met een grijze achtergrond een gezellig optrekje. Wel moet ik er bij vermelden dat net die dag mijn Belly een beetje Delhi had meegenomen en dat ik de Tasj alleen zag terwijl ik van WC naar WC holde. In Agra zijn we ook naar een fort geweest – ook in typische Moghul-stijl en daarom heel Arabisch en duizend-en-een-nacht (Duizend-en-geen-nacht voor ons, want we voelde dat we een nachtje in een taxi hadden doorgebracht…).

’s Avonds was ik weer terug in Delhi en ben ik naar een feestje gegaan. Cultuurverschil 3 – waar ze in Groningen mij zo snel mogelijk de 9e uit willen kicken, word je hier overspoeld door cocktails, hapjes en foto’s. Met mijn goede gedrag had ik maar een spijkerbroek en sjaal omgedaan, wat betekende dat ik underdressed was met mijn overdressness. Meisjes houden van kort, strak en laaguitgesneden. Heb ik toch verkeerd gepakt…

Ik skip weer even naar het weekend er na, want zo interessant zijn mijn hersenspinsels over het leven op een ambassade nou ook weer niet. Het weekend erop had ik een lang, vierdaags weekend, want het was Gandhi-dag. India is heet meest onsamenhangende land wat ik ken, maar er is een man die de miljarden Indiers, met goede redenen, verbindt. Om deze beste man te honoreren besloot ik mijn heil te zoeken in Rajasthan, de woestijnstaat in het westen van het land. Denk oranje stenen, droogte, hitte en pittig eten. Het leek net Arizona. Na een uiterst interessant auto rit waar we niet alleen 4 uur nodig hadden om Delhi te verlaten, maar we ook verkeerd reden en alle kanten werden rondgeslingerd zodat de net gestabiliseerde Belly weer een beetje Delhi werd. Hier heb ik, onder andere, een apentempel bezocht en ik voelde me er zo thuis, dat ik bijna ben gebleven. Ook heb ik forten gezien en stadsmuren beklommen (duizend-en-een tree klimmen). Echter, “gewoon” een 700 jaar oud fort bekijken is natuurlijk een beetje laf, dus ik besloot dat het met mijn hoogtevrees ideaal was om te gaan ziplinen bij een fort. Prachtig, natuurlijk. Er zijn foto’s voor bewijzen, ik ben echt een held (op sokken).

Het leven hier is gek, alles gebeurt zo snel, maar ik heb ook het idee dat ik hier al maanden ben. Het is wel wennen, niks gaat in een keer in India en dat leidt soms tot irritaties. Onbeleefd zijn hier is de beste manier van overleven en doordat veel Indiërs ontzettend arm maar dienstplichtig zijn, voel ik me soms een beetje een neo-kolonist. Inkomensverschillen zijn echt enorm, dat zie je vooral in Delhi. Waar de ambassade een gym en een pool heeft, wordt je op de weg van en naar werk altijd aangesproken door hongerige kleine kinderen. De Indiërs die wel geld hebben, laten dat maar al te graag zien het land is over het algemeen traditioneel, conservatief en slecht in het implementeren van welke regels dan ook. Maar het land werkt, en daar zijn ze trots op. Tata-Staal zie je overal, net als de Indiaase vlag. Overal waar je komt, krijg je zelfgemaakt Chai aangeboden (soms komt het vers uit de koe) en Indiërs zijn trots op hun religie. Er is ontzettend veel te vertellen, maar ik denk dat ik voor nu stop, aangezien ik een verhaal met de lengte van een halve scriptie heb geschreven terwijl ik eigenlijk aan mijn echte scriptie moet gaan werken. Wel geef ik een kleine sneak peak voor wat jullie de volgende keer kunnen verwachten: Bergen, Yoga (vandaar die geblesseerde bil), en zwemmen in de Ganges (ja, echt, en ik functioneer niet slechter dan ervoor).

Voor nu veel liefs, hou je veilig!
Dosaskia (dosa is het beste eten ooit, kom langs en proeven)