SUPER veel te lang eerste reisverslag

Kia Ora,

Je zult het niet geloven, maar het is gelukt. Hét! 20 uur vliegen zonder te verdwijnen, neer te storen en/of tegen een of meerdere torens aan te vliegen. Na een eerste vlucht naar Seoul bijna alleen geslapen te hebben (Bijna, ik was steeds net op tijd wakker voor het gratis voedsel), was ik lekker uitgerust op Seoul. Niet da ik daar nou waanzinnig veel aan had, maar hé, het is iets. Vervolgens wachtte daar nog een fijne vlucht op me.

Ik was klaarwakker die vlucht en dat had zowel voor- als nadelen. Voordelen: Ongeveer alle films bekijken die Korean Air tot haar beschikking had. Echt al het voedsel niet missen (dit bevat ook de pinda’s en de chocolaatjes) en alvast de Lonely Planet lezen. De nadelen? Zittend naast een klein, schattig Koreaans meisje wat snurken kon als een drilboor, alle turbulentie meemaken en, tja, de jetlag die geheid zou gaan komen…

Maar goed, het vliegen heb ik overleeft. Ik heb ook geen drugs of enge ziektes en mijn bergschoenen waren schoon genoeg om Nieuw-Zeeland in te komen. Helaas heb ik wel afscheid moeten nemen van mijn geliefde oreo’s en snoep, omdat ik dacht dat elk buitenlands voedsel illegaal was…
In de Shuttle-bus op weg naar Auckland, de grootste stad in NZ, ontmoette ik een Amerikaanse gepensioeneerde chemicus. Na en aantal keren verdwaalt te zijn, vond ik dan eindelijk mijn eerste Hostel. Man, ik was zo blij. Helemaal bezweet (het is er nogal benauwd) en in mijn mooiste outfit (Bergschoenen, lelijke broek en mannenvest), droomde ik al Helaas peanutbutter, ik mocht er nog niet in, maar ik mocht wel douchen… Dit vroeg ik overigens niet zelf, maar werd aangeboden door de man daar. Daar zat een luchtje aan.

Na een verfrissende douchedouche ben ik de stad in getrokken (Lees: naar de dichtstbijzijnde Mac). Later ben ik naar de haven daar gelopen en bedacht ik me dat ik naar een park zou gaan om daar te chillen. Dacht ik… Ik was niet voorbereid op wat toen komen zou. St. Patricks Day, een van oorsprong Iers feestje, wordt ook gewoon in NZ gevierd. Een dag te vroeg… Met een optocht… Met Schotse doedelzakspeelers. En auto’s. En vooral heel veel groen. Dat was heel leuk en gezellig, en als het goed is kom ik ook nog eens op de Nieuw-Zeelandse televisie.

Later toch naar een supermooi parkje gegaan waar Mister Jetleg toch echt eens gezellig kwam buurten. Ik kon nu wel gelukkig inchecken en naar mijn kamer gaan. Het bed lag net iets te verleidelijk dus ik heb geen idee wat er tussen half drie en acht uur is gebeurd. 
’s Avonds, na een culinaire chipsmaaltijd, met britse meisjes wat gechillt, waarna zij St Patricks Day echt gingen inluiden en ik het slapen…
Volgende ochtend. Of eigenlijk nog diezelfde nacht… Jetlag. Ik dacht dat het leuk was om naar Mount Eden te gaan. Dat is een oude vulkaan in Auckland. Volgens Google Maps was het 40 minuten lopen en 20 minuten met de bus. Nou, een beetje beweging kan geen kwaad, dacht ik, dus sneakers aan, zonnebril op en hup hup hup, naar die berg. Dat lukte nog bijhoorlijk goed en het uitzicht was werkelijk prachtig. Heel Auckland, zon overgoten.

Maar toen… De Terugweg. Altijd fijn om te vergeten hoe je er nou precies was gekomen en je water te vergeten en je zonnebrandcréme. Na bloed, zweet en blaren was daar eindelijk… de Mac. :D Lang leven Diet Coke without Ice. Weg opgezocht en na nog wat meer bloed, zweet en … eindelijk het hostel gevonden. Nu was het tijd voor de tranen. Na en klein jetlagdutje werd ik ’s avond hongerig, stinkend en vooral rood wakker. Het is werkelijk prachtig dat je precies kunt zien waar mijn bloesje heeft gezeten, waarschijnlijk voor de komende 10 weken. Na deze letterlijk pijnlijke ontdekking, want verbrand=au, toch maar het echt St. Paricksday gevierd. Zonder groen, maar met plezier.

De volgende ochtend lekker uitgeslapen (7 uur want er moest iemand weg) en heerlijk in la Zon ontbeten (pindakaaaaassss). De rest van de dag besteed aan boodschappen doen, in het park chillen en naar het museum gegaan (dat helaas dicht was.).

De volgende ochtend ging om 6 uur de wekker en om 7 uur zat ik in de bus naar The Bay of Islands, mijn eerste stop. Onderweg verblijd met schitterende landschappen en schaapjes. Toen kwamen we rond 12 uur aan en de zon scheen. Ik verbleef in een stadje wat Paihia heet en in een hostel ongeveer naast het strand. Met wat Noorse meisjes naar de supermarkt gegaan, om vervolgens een zelfgemaakte fruitsalad gegeten op het strand. En voor het eerst in een eeuwigheid in de zee gezwommen!
’s Avonds bleek dat ik nog net wat roder te zijn geworden (meer rood is meer beter). Na een douche BBQ gegeten in het hostel. Yummy yummy.

Na een (gratis!!) drankje redelijk op tijd naar bed gegaan, om de volgende ochtend wederom vroeg op te staan. Nou is dat met de nog steeds lichtelijk aanwezige jetlag niet zo moeilijk, gelukkig.

Donderdag ging ik naar Cape Reinga, het noordelijkste puntje van Nieuw-Zeeland en daar waar de Grote Oceaan en de Abel Tasmanzee meeten. De chauffeurse (? Een vrouwelijke chauffeur) was heel leuk en vertelde ons onwetenden alles over Maori’s en het ontstaan van Nieuw-Zeeland. Onderweg nog gestopt bij hele hoge en oude bomen, in eens soort oerwoudachtig bos. Cape Reinga zelf was echt heel bijzonder. Je zag echt kleurverschillen tussen de twee zeeën, heel grappig.

Op de terugweg was een noodstop voor de Fatty’s onder ons: Fish ’n Chips. Ze zeggen dat het de beste Fish ’n Chips van het universum was. Daar ben ik het persoonlijk niet mee eens, ik vond de Fish ’n Chips op Mars toch duidelijk beter.

’s Avonds niet meer gegeten, maar wel even naar de bar gegaan. O, en mijn zonnebril gesloopt. En dat is één.

De volgende ochtend moest ik om 10 uur uitchecken en om 1 uur vertrekken met de bus, back to Auckland. Lekker nog wat aan het strand gezeten.

Na een nacht in Auckland vroeg opgestaan voor de bus. De nieuwe chauffeur, met de dubieuze naam Ma, bracht ons naar Hot Water Beach, een stand met, jawel, Hot Water in de grond. Je kunt dan een gat graven, waarna er Hot Water instroomt. Volgens Ma zou dit water echt Hot zijn, en zou je de zee nodig moeten hebben om het af te laten koelen. Na tien poging-tot gaten en bar koud water, kwamen we tot de conclusie dat of we op de foute plek aan het graven waren of Hot Water Beach een commerciële oplichterij is waar helemaal geen Hot Water is. Toch veel lol gehad en de zee was wel lekker (koud).

De volgende dag doorgereden naar Waitomo, dat bekent staat om zijn/haar grotten met glow worms. Diezelfde dag nog een Black Water Rafting Tour gedaan, wat inhoud dat je met een soort rubberen opblaaszwemband en een zeer charmante wetsuit (helaas geen foto’s) je door de rivier in de grotten een weg baant. Dit houdt ook in dat je van watervallen afspringt. Op sommige momenten gingen echt alle lichten uit en dan is het dus pikkedonker in je grot… op de lichtgevende wormen na dan. Het zijn trouwens niet de wormen die licht geven, maar de uitwerpselen. Echter, “Glowworm caves” klinkt toch iets beter dan “Glowshit caves”…

’s Avonds niet te vroeg naar bed gegaan en toch een lekkere nacht alleen in bed gehad… Alleen, dacht ik… De volgende ochtend kwam ik er echter achter dat ik toch niet zo alleen was geweest die nacht. Op mijn lichaam zat niet een jeukende bult, ook niet twee. Ik ben gestopt me tellen na 103, maar het waren er zeer zeker meer. Mijn armen en benen zaten onder die dingen en het was zeker een bijzonder aanzicht. Toch maar in de bus gestapt, want… Ik ging naar Hobbiton.

Ik heb voor mijn reis gezegd dat ik no way naar Lord of the Rings”-gerelateerde dingen zou gaan, gezien het overprized-gehalte. Echter, ik kon het niet laten en man, wat was dat leuk. Overal vlinders, huisjes en Hobbits en het is werkelijk bizar hoeveel oog voor detail Peter Jackson heeft. Alles klopt qua maat, boom en schaap (Jaja, die waren er) en dit alles werd nog eens beter gemaakt door een met zon overgoten dag.

’s Middags ben ik toch maar even naar Ma gegaan ivm de bulten op mijn been. Na veel Fuck’s en en foto’s, heeft hij een privé kamer voor mij geregeld en me naar de dichtstbijzijnde apotheek gestuurd. Die mensen daar hebben me na veel Fuck’s een zalfje en pilletjes gegeven. Ook hebben ze verteld dat het Bedbug was, een beestje wat graag leeft in bedden en daar mensen gezelschap houdt.

’s Avonds ben ik naar een Maori-dorpje gegaan, waar ik ook heb gegeten. Lekker!

De volgende dag was het tijd voor Taupo, de adrenaline -stad van het Noordelijke Eiland. Inmiddels had Ma de foto’s van mij met de bulten aan zowat iedereen laten zien. Thanks Ma.

In Taupo ben ik uit een vliegtuig gesprongen. Ongeveer vrijwillig. En ik leef nog… Jawel mensen, een skydive! Vetvetvetvetvet. Geen woorden kunnen het beschrijven, zo gaaf.

Die avond moest ik van mezelf vroeg naar bed, omdat ik de volgende dag ging wandelen. Ook ongeveer vrijwillig. De Tongariro Crossing (een hele mond vol) is de beste ééndagswandeling in het Nieuwe Zeeland. En dat moet een grote wandelliefhebber als Saskia natuurlijk doen. Met de bergschoenen van ma (mama, niet Ma), de bergsokken van pa en de conditie van Sa is de Sas aan de tocht begonnen. Een tocht die het eerste uur easypeasy was voor de doorgewinterde Sa. Zo Easypeasy dat Sa dacht dat het ook wel een puik plan zou zijn om Mount Doom, een vulkaan die eigenlijk Mount Ngarahoe heet en de hoofdrol speelt in de eerder genoemde Lord of the Rings-trilogie, te beklimmen.

Na Frodo is er helaas nog steeds geen bergpaadje aangelegd, dus werd het stijl omhoog klauteren voor Sa, die voortaan door het leven gaat als Ork. Ork kwam na bloed, zweet en blaren (letterlijk, Ork had namelijk een gat in haar vaders sok, waardoor er na de eerste vijf minuten een blaar op haar voet ontstond) bereikte Sa(uron) eindelijk de top. Een top wat eigenlijk een krater was, waar het vulkanische stoom vanaf kwam en waar de gevoelstemperatuur zo ongeveer min 20 was. Snel een selfie kunnen maken voordat mijn batterij overleed ((het was een zware tocht) en ik bevroor. Toen is de moedige Sa(ruman) aan haar afdaling begonnen, wat vooral bestond uit vallen, opstaan, vallen en op de kont verder gaan.

Na de nog zwaardere afdaling kwamen we bij een bordje wat vertelde dat we nog slechts 4 uur moesten… Legolsas ondervond een energieboost aan het eten van een mueslireep (of vier) en na stijl omhoog, stijl naar beneden, trappen, omhoog, trappen, trappen, lopen was daar eindelijk de laatste bus. Sa(ndalf) vond eindelijk eeuwige rust in haar bedje.

De volgende dag was het op tijd opstaan om naar River Valley te gaan. Daar vooral aan de rivier gezeten omdat het a. te koud was om langer dan vijf minuten in het water te zitten, b. de zon scheen en c. SPIERPIJN.
De volgende dag was het tijd voor Wellington, waar ik nu ben. Mooie stad, veel te doen en leuk hostel. Hier blijf ik een paar dagen bijkomen en dan vertrek ik 3 april naar het zuiderlijke eiland. Spannend!

Veel liefs en mis jullie!

X Saskiwi (dat is in ieder geval beter dan al die Lord of the Rings-namen…)