Vierde Verslag....
Door: Saskiwi
Blijf op de hoogte en volg Saskia
01 Mei 2014 | Nieuw Zeeland, Lake Tekapo
Kia Ora vrienden uit het hoge noorden!
Saskiwi meldt zich, vanuit Lake Takapo Lodge,5 meter van het meer en 500 meter van de heuvel die zojuist is beklommen.
Goed, de laatste keer dat ik schreef zat ik in Queenstown mezelf vet te mesten met Fergburgers en cider. Gelukkig was ik verstandig en ben ik na zes dagen vertrokken naar Dunedin, om mezelf verder vet te mesten met bier en chocola…
Door de regen, door de wind, vetrok Saskia goedgezind.
’s Ochtends mijn nog slapende kamergenootjes verlaten om afscheid te nemen van mijn exbusgenootjes en Queenstown. Met een kleiner busje dan normaal – een Bottom Bus – lieten we het feestende Queenstown achter ons en reden we naar Dunedin. Daar kwamen we rond een uur of vier aan en Sas is meteen met medebusgenoten naar de plaatselijke bierfabriek gegaan.
Speights, pride of the South, is waarschijnlijk het meest gedronken bier in Nieuw-Zeeland en volgens de Speights Brouwerij ook het beste bier. Wij van Speights raden Speights aan. Nou goed, na een uurtje rondleiding waren wij arme reizigers natuurlijk uitgeput en uitgedroogd. Daar wisten ze bij Speights wel een middeltje voor. Een tap met vijf soorten bier en een soort cider werd tot onze beschikking gesteld. Na dit alles hebben ik en nog wat mensen de plaatselijke bevolking (studenten) van Dunedin verreikt met onze kennis.
De volgende ochtend was het voor mij tijd voor het –zonder twijfel – beste van mijn hele reis. Dunedin staat namelijk niet alleen bekent om zijn bier, wildlife en het feit dat het de verste “grote” stad van Utrecht af is, maar ook… om zijn Chocoladefabriek!!! Daar moest OempaloempaSas natuurlijk heen :D
Saski en haar chocoladefabriek, binnenkort in de bioscopen, is het verhaal van een meisje wat erg van chocola houdt en voor het eerst naar binnen mag bij Cadbury World, een wereld van chocola.
Hoewel de rondleiding opzich niet zo bijzonder was en vooral gericht was op kinderen, was het letterlijk en figuurlijk grootste kind van de groep ongetwijfeld het meest enthousiast. Of het nou de gratis chocola was, of de chocolade waterval, alles maakte Sas in haar sas.
De oempaloempa kon zich helaas niet inhouden in de chocolade winkel. Sorry, jullie souvenirtjes hebben de eetaanval helaas niet overleefd.
Na dit avontuur rolde Saski zichzelf naar haar Jeugd herberg, waar opvallend veel bejaarden zaten.
Na een nacht met lichtelijke misselijkheid, werd ik ’s morgens vroeg gewekt door een voor Nederlanders wel bekend geluid. Jawel, het regent ook in het Nieuwe Zeeland. Ik weet dat Goede Vrijdag een vrij verdrietige dag is om dat Jezus sterft, maar zoveel regen was nou ook weer niet nodig. Na een paar uur bed/bank hangen, raapte Saskiwi (inmiddels 15 kilo zwaarder) haar moed en haar enige nog passende broek bij elkaar, en vertrok naar buiten. Natuurlijk niet zonder beschreming van Dé Regenjas. De fluoriserende rode regenjas die Sas nooit in de steek laat. Zo ook niet deze keer.
Goede Vrijdag is voor Kiwi’s een heel balangrijke dag. Nou, belangrijk genoeg om werkelijk alles te stuiten (behalve de mac…) en het schenken van drank wettelijk te verbieden. Best een leuk dagje, hoor, verder.
De dag erop was het droog en zonnig. Helaas vertrok ik, op weg naar een stadje met een onuitspreekbare naam. Onderweg na elke vijf minuten gestopt, dus ik heb denk ik elke boom kunnen fotograferen. Was mooi.
Daarna was het tijd voor Milford Sound, het achtste wereldwonder (volgens Nieuw Zeelanders.). Nadat ik eerst door de ene bus werd gedropt om vervolgens opgehaald te worden door een andere, volle bus, propte Saskiwi haar kilo’s naast een zwijgzaam Zweeds meisje en poefde we naar Milford Sound.
Deze rit duurde circa 5 uur (waarvan drie uur over de mooiste snelweg ter wereld. Nee echt). In mijn buspas zat ook een boottocht in Milford Sound inbegrepen. En een gratis lunch .
Milford Sound is een soort Fjord, waar ook zeehonden, watervallen en dolfijnen zijn. Dol fijn!
Het was echt prachtig. Zo mooi. En zulk goed weer! En dat op Tweede Paasdag!
Helaas was het zeegeweld voor Saski ietsjeste veel, en heeft ze het laatste stukje van de trip binnen moeten zitten met misselijkheid (maar met een lekker gratis koekje).
Vervolgens poefte Sas en de bus weer over de mooiste snelweg naar een stadje Te Anau, waar ik eruit sprong om het stadje/dorpje/gehucht onveilig te maken.
Te Anau ligt prachtig aan een groot meer, waarlangs je allemaal tochtjes en tochten kunt maken. Ik heb daar dus heel actief gewandeld, om vervolgens ’s avond met de bejaarden inhet (jeugd)hostel spelletjes te spelen en wijn te drinken (hun wijn )
Door wat misverstanden en drukte was ik echter verplicht om nog een nacht in te Anau te blijven. Geen ramp, maar het (jeugd)hostel was vol, dus ik heb mijn oudjes gedag gezegd en heb me verplaatst naar een ander hostel. Daar waren vooral zeer sportieve Duitsers.
De volgende dag wel weer in de vertrouwde bus kunnen springen en weer naar Queenstown gegaan! Een uitgehongerde Sas snakte naar gezond powerfood en heeft daarom weer een Fergburger gegeten. Het was magisch!
De dag daarna met een Engels meisje thee gedronken (typisch) en daarna moest ik weer van Hostel wisselen, omdat heel Queenstown bijna vol zat. Mijn nieuwe hostel, weer een YHA (jeugdhostel…) lag tien minuten buiten de stad, maar met bloed, zweet en tranen heb ik het gehaald. ’s Avonds culinair gekookt (noedels) en met een 65-jarige vrouw gepraat over skydiven :D.
Die nacht besloot ik eens vroeg te gaan slapen en dat lukte ook… tot 4 uur ’s nachts. Mijn 5 kamergenoten kwamen terug van een avond stappen en besloten dat maar aan het hele hostel en hun ouders via skype waren uitgenodigd voor de afterparty in mijn kamer. Ze hebben het de volgende ochtend wel goed gemaakt :D.
Ik moest wederom verhuizen, want ook dit Hostel was weer vol. Ik kwam weer bij mijn eerdere hostel terecht, waar ik een paar leuke meisjes heb ontmoet. ’s Avonds hebben we met z’n allen geheel in stijl Queenstown gedag gezegd en de volgende ochtend (wat vandaag is) met de bus naar Lake Tekapo vertrokken.
Een prachtige rit weer, langs de veldslagen van Lord of the Rings (volgens Ray de Buschauffeur. Helaas geen Orks meer gezien, die hielden lunch-pauze geloof ik)en Mount Cook, de hoogste berg van Nieuw Zeeland. Het leek wel een schilderij, zo onrealistich mooi (ja ik maak jullie jaloers). De foto’s zijn helaas iets minder mooi, maar de herinnering blijft!
Nou zit ik hier, met de busgenoten een filmavondje te houden. Morgen naar Christchurch!
Tot de volgende keer maar weer!
Saskiwi (Die nu een beetje verkouden is… Dat krijg je ervan als je met 14 graden in je korte broek gaat lopen…)
Saskiwi meldt zich, vanuit Lake Takapo Lodge,5 meter van het meer en 500 meter van de heuvel die zojuist is beklommen.
Goed, de laatste keer dat ik schreef zat ik in Queenstown mezelf vet te mesten met Fergburgers en cider. Gelukkig was ik verstandig en ben ik na zes dagen vertrokken naar Dunedin, om mezelf verder vet te mesten met bier en chocola…
Door de regen, door de wind, vetrok Saskia goedgezind.
’s Ochtends mijn nog slapende kamergenootjes verlaten om afscheid te nemen van mijn exbusgenootjes en Queenstown. Met een kleiner busje dan normaal – een Bottom Bus – lieten we het feestende Queenstown achter ons en reden we naar Dunedin. Daar kwamen we rond een uur of vier aan en Sas is meteen met medebusgenoten naar de plaatselijke bierfabriek gegaan.
Speights, pride of the South, is waarschijnlijk het meest gedronken bier in Nieuw-Zeeland en volgens de Speights Brouwerij ook het beste bier. Wij van Speights raden Speights aan. Nou goed, na een uurtje rondleiding waren wij arme reizigers natuurlijk uitgeput en uitgedroogd. Daar wisten ze bij Speights wel een middeltje voor. Een tap met vijf soorten bier en een soort cider werd tot onze beschikking gesteld. Na dit alles hebben ik en nog wat mensen de plaatselijke bevolking (studenten) van Dunedin verreikt met onze kennis.
De volgende ochtend was het voor mij tijd voor het –zonder twijfel – beste van mijn hele reis. Dunedin staat namelijk niet alleen bekent om zijn bier, wildlife en het feit dat het de verste “grote” stad van Utrecht af is, maar ook… om zijn Chocoladefabriek!!! Daar moest OempaloempaSas natuurlijk heen :D
Saski en haar chocoladefabriek, binnenkort in de bioscopen, is het verhaal van een meisje wat erg van chocola houdt en voor het eerst naar binnen mag bij Cadbury World, een wereld van chocola.
Hoewel de rondleiding opzich niet zo bijzonder was en vooral gericht was op kinderen, was het letterlijk en figuurlijk grootste kind van de groep ongetwijfeld het meest enthousiast. Of het nou de gratis chocola was, of de chocolade waterval, alles maakte Sas in haar sas.
De oempaloempa kon zich helaas niet inhouden in de chocolade winkel. Sorry, jullie souvenirtjes hebben de eetaanval helaas niet overleefd.
Na dit avontuur rolde Saski zichzelf naar haar Jeugd herberg, waar opvallend veel bejaarden zaten.
Na een nacht met lichtelijke misselijkheid, werd ik ’s morgens vroeg gewekt door een voor Nederlanders wel bekend geluid. Jawel, het regent ook in het Nieuwe Zeeland. Ik weet dat Goede Vrijdag een vrij verdrietige dag is om dat Jezus sterft, maar zoveel regen was nou ook weer niet nodig. Na een paar uur bed/bank hangen, raapte Saskiwi (inmiddels 15 kilo zwaarder) haar moed en haar enige nog passende broek bij elkaar, en vertrok naar buiten. Natuurlijk niet zonder beschreming van Dé Regenjas. De fluoriserende rode regenjas die Sas nooit in de steek laat. Zo ook niet deze keer.
Goede Vrijdag is voor Kiwi’s een heel balangrijke dag. Nou, belangrijk genoeg om werkelijk alles te stuiten (behalve de mac…) en het schenken van drank wettelijk te verbieden. Best een leuk dagje, hoor, verder.
De dag erop was het droog en zonnig. Helaas vertrok ik, op weg naar een stadje met een onuitspreekbare naam. Onderweg na elke vijf minuten gestopt, dus ik heb denk ik elke boom kunnen fotograferen. Was mooi.
Daarna was het tijd voor Milford Sound, het achtste wereldwonder (volgens Nieuw Zeelanders.). Nadat ik eerst door de ene bus werd gedropt om vervolgens opgehaald te worden door een andere, volle bus, propte Saskiwi haar kilo’s naast een zwijgzaam Zweeds meisje en poefde we naar Milford Sound.
Deze rit duurde circa 5 uur (waarvan drie uur over de mooiste snelweg ter wereld. Nee echt). In mijn buspas zat ook een boottocht in Milford Sound inbegrepen. En een gratis lunch .
Milford Sound is een soort Fjord, waar ook zeehonden, watervallen en dolfijnen zijn. Dol fijn!
Het was echt prachtig. Zo mooi. En zulk goed weer! En dat op Tweede Paasdag!
Helaas was het zeegeweld voor Saski ietsjeste veel, en heeft ze het laatste stukje van de trip binnen moeten zitten met misselijkheid (maar met een lekker gratis koekje).
Vervolgens poefte Sas en de bus weer over de mooiste snelweg naar een stadje Te Anau, waar ik eruit sprong om het stadje/dorpje/gehucht onveilig te maken.
Te Anau ligt prachtig aan een groot meer, waarlangs je allemaal tochtjes en tochten kunt maken. Ik heb daar dus heel actief gewandeld, om vervolgens ’s avond met de bejaarden inhet (jeugd)hostel spelletjes te spelen en wijn te drinken (hun wijn )
Door wat misverstanden en drukte was ik echter verplicht om nog een nacht in te Anau te blijven. Geen ramp, maar het (jeugd)hostel was vol, dus ik heb mijn oudjes gedag gezegd en heb me verplaatst naar een ander hostel. Daar waren vooral zeer sportieve Duitsers.
De volgende dag wel weer in de vertrouwde bus kunnen springen en weer naar Queenstown gegaan! Een uitgehongerde Sas snakte naar gezond powerfood en heeft daarom weer een Fergburger gegeten. Het was magisch!
De dag daarna met een Engels meisje thee gedronken (typisch) en daarna moest ik weer van Hostel wisselen, omdat heel Queenstown bijna vol zat. Mijn nieuwe hostel, weer een YHA (jeugdhostel…) lag tien minuten buiten de stad, maar met bloed, zweet en tranen heb ik het gehaald. ’s Avonds culinair gekookt (noedels) en met een 65-jarige vrouw gepraat over skydiven :D.
Die nacht besloot ik eens vroeg te gaan slapen en dat lukte ook… tot 4 uur ’s nachts. Mijn 5 kamergenoten kwamen terug van een avond stappen en besloten dat maar aan het hele hostel en hun ouders via skype waren uitgenodigd voor de afterparty in mijn kamer. Ze hebben het de volgende ochtend wel goed gemaakt :D.
Ik moest wederom verhuizen, want ook dit Hostel was weer vol. Ik kwam weer bij mijn eerdere hostel terecht, waar ik een paar leuke meisjes heb ontmoet. ’s Avonds hebben we met z’n allen geheel in stijl Queenstown gedag gezegd en de volgende ochtend (wat vandaag is) met de bus naar Lake Tekapo vertrokken.
Een prachtige rit weer, langs de veldslagen van Lord of the Rings (volgens Ray de Buschauffeur. Helaas geen Orks meer gezien, die hielden lunch-pauze geloof ik)en Mount Cook, de hoogste berg van Nieuw Zeeland. Het leek wel een schilderij, zo onrealistich mooi (ja ik maak jullie jaloers). De foto’s zijn helaas iets minder mooi, maar de herinnering blijft!
Nou zit ik hier, met de busgenoten een filmavondje te houden. Morgen naar Christchurch!
Tot de volgende keer maar weer!
Saskiwi (Die nu een beetje verkouden is… Dat krijg je ervan als je met 14 graden in je korte broek gaat lopen…)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
