Tweede veel kortere verhaal :D

Kia Ora,

Het is weer een tijdje geleden en ik dacht: laat ik eens een teken van leven geven. Bij deze, ik leef dus nog. Maar net.

Ik was dus in Wellington. Windy Wellington, de hoofdstad van het land. Windy was het zeker. Met wind mee vloog ik overal twee keer zo snel naartoe, met wind tegen… Het was net de Tongario Crossing: d’r kwam geen einde aan :P.

Wel een hele leuke stad, Wellington, dus ik heb me prima vermaakt. Zo heb ik me naar een echte Rugby-wedstrijd laten blazen. Hoewel de heren geen Haka (dat was vrijd teleurstellend) deden, was het toch vrij aangenaam om te kijken naar vechtende, gespierde mannen in korte broekjes… De Vodafone Warriors (ben benieuwd wie de sponsor is van het team) waren het thuisteam en hebben met 40-18 gewonnen. Heuh!

De volgende dag ben ik als goed opgevoede vwo-leerling naar het Te Papa-museum gegaan. Het was gratis, dus dat is ook een voordeel. En het was oprecht een ontzettend leuk museum. ’s Avonds heb ik bij de Mac het befaamde 5 dollar menu gegeten .

Ik ben Saskia, en Saskia zou Sas niet zijn als er, ondanks een serieus gebrek aan geld, geen shopsessie plaatsvindt. Dat ik Hollander ben heb ik wel weer bewezen: voor 23,50 dollar heb ik een shirtje, een broekje en de beste, meest geweldige schoenen (5 dollar! Daar kan geen Mac-Meal tegenop!). ’s Avonds niet te vroeg gemaakt…

Na een paar dagen was het tijd om afscheid te nemen van Wellington, het Hostel en mijn creepy, aan Yoga-doende kamergenoot… ’s Ochtends veel te vroeg (7 uur) stapte ik op de bus, helaas zonder Ma. Ma, ik mis je nu al .
De nieuwe buschauffeur, geen Ma maar Ma(c) hetende, had een bijzondere passie voor bijzonder slechte gappen en Whitney Houston. Ik denk dat we een speciale band hebben opgebouwd, toen hij “I will always love you” aan mij opdroeg.

Die dag verlieten we met Mac (dus niet het voedsel) het Noorder Eiland en gingen we met de boot naar het Zuider Eiland. De boot was voor mij vooral een misselijkmakende situatie, maar ik denk dat de rest het wel leuk heeft gehad.

Na een never ending boottrip bereikte we het nieuwe eiland met een nieuwe bus. Mac was helemaal in zijn Sas(kia) en trakteerde ons op nog wat meer Whitney.

Mac en Whitney reden ons in no time naar Kaiteriteri, een plaatsje dicht bij het Abel Tasman National Park. Daar besloot ik drie nachtjes te blijven en de volgende dag een tripje naar het park te maken.
Het park heeft wat weg van een onbewoond eiland. Gouden stranden, blauwe zee, zon (maak ik jullie al jaloers? Ja? Mooi!) en bomen in alle soorten en maten. Met een Aqua-Taxi (een soort speedboot) werden we op een strand gedropt, waar we een wandeling van 4 uur hebben gedaan.

Na Mount Doom was dit natuurlijk Easypeasy voor Sa, dus zij deed er gewoon 3,5 uur over. Omdat Mount Doom toch nog wat schade had achtergelaten in de vorm van een openblaar, heb ik niet de befaamde bergschoenen van ma aangedaan, maar gewoon mijn vans. Was uiteindelijk niet nodig geweest, aangezien de rest de tocht gewoon hardcore op teenslippers deed. Na wat zonnen werden we weer opgepikt door onze persoonlijke speedboot, die ons op een tripje naar een eiland trakteerde. Daar waren zeehonden (!) en pinguïns (!!).

’s Avonds, na Fish ’n Chips (ik eet hier ontzettend gezond), was er in de pub een Bierpong wedstrijd. In het kort: twee teams, 24 bekertjes tot een kwart gevuld met bier. Het doel is dat je het pingpongballetje in een van de bekertjes van de tegenpartij gooit, waarna ze de inhoud van het bekertje moeten opdrinken. Als je wint, krijg je eeuwige roem, geloof ik.

Na het vertellen over mijn gooitalent, mocht ik helaas niet meedoen, maar wel cheerleader zijn van een team genaamd “The Highland Huskys”. Na vliegende start ging het helaas down met de Huskeys en ondaenks mijn uitmuntende support zijn de Huskeys niet meer. Mac deed ook mee. Sterker nog: hij stond in de finale. Sterker nog: hij won. Sterker nog: hij was de last man standing die avond. Ergens was ik best blij dat ik de volgende ochtend niet meer in die bus zou zitten…

Na een stranddagje was het ook voor mij tijd om te vertrekken. Mijn nieuwe buschauffeur had blijkbaar zo’n onmogelijke naam, dat hij zichzelf maar “Q” noemde… Dubieus, niet?

“Q” reed ons naar Westport, waar we ’s avond op het strand een kampvuur hadden. Ik begon vol enthousiasme met het zingen van de beste kampvuurhits, maar helaas, het werd niet geheel gewaardeerd. Mijn pool-talent later in de pub ook niet bepaald.

De volgende dag, wat brengt ons op vandaag, moesten we veel te vroeg opstaan en vertrekken. Zelfs Q vond het absurd en moest na zijn avondje kampvuur/pub echt nog even een uurtje reloaden. Dus dumpte hij ons bij het begin van een wandeling naar zeehonden (!). Sa wist dit natuurlijk niet, want anders had ze misschien wel iets betere schoenen dan haar perfecte vijf dollar sandaaltjes aangedaan. Maar goed, de schoenen zijn magisch dus hebben Sas in no time naar de zeehondjes gebracht en in no time naar Q, die inmiddels een espresso en een powernap achter de rug had.

Doorgereden naar Franz Josef, waar ik na een culinaire Noedel-maaltijd nu dit aan het typen ben. Morgen ga ik kayakken, overmorgen wandelen (jeetje, wat is er met me gebeurd) en daarna zie ik het allemaal wel. Ik probeer wat foto’s te uploaden, maar internet is niet zo snel helaas.

Mis jullie nog steeds wel een beetje en tot de volgende keer!

Cheers,

Saskiwi (die Bed Bug Bites heeft verruild voor Sand Fly Bites… Ze schijnen me erg aantrekkelijk te vinden)